teringat masa lalu, ahaha ..

jd inget masa lalu,
tentang dua mahluk,
yg pernah mnjadi angin saya,
hmm ..

waktu itu sy tertatih2 dlm sbuah padang gersang,
entah sdang mencari jati diri,
atau hanya sbuah pengakuan,
ntahlah ..

tp yg pasti kala itu terdapat sbuah elang pongah menghampiri sy,
dgn angkuhnya,
mendekati sy perlahan2,
mengaitkan bulir dmi bulir air pd sendi2 sy yg kehausan ..

sy yang masih tk mgerti akan khidupan,
mendekat takut2,
tkut terluka,
ntah takut merasa khilangan,
yg sy lakukan hanya mengusapnya perlahan,
membiarkan si elang pongah mengangguk2,
mengajarkan sy berjalan bersama d padang gersang ..

hari pun berlalu,
si elang pongah yang angkuh,
pun sy yang tak-mau-tau-km-bagaimana,
mulai temukan jalannya masing2,
mulai bermain fatamorgana dlm realita,
dn ahirnya si elang pun terbang tinggi,
tinggalkan sy yg asyik pula dg dunia sy sendiri ..

stapak dmi stapak pun terlalui,
hingga sy bertemu dg sosok yg lain,
si pohon damar,
bkn dlm padang gersang yg tadi, bkn ..

krn padang td sudah hilang,
digantikan jalan stapak berkerikil yang tlah dinaungi si elang pongah ..

pohon itu tgap berdiri,
besar meneduhkan,
sy yg memang sdang dahaga,
lelah berjalan telanjang kaki,
berteduh sjenak d bayangnya,
bgitu mendamaikan,

damai,
tenang,
tk ad sp2 ..

hingga ssuatu terjadi,
wktu itu sy tertidur,
bermimpi,
hingga ahirnya mengganti posisi tidur sy,
dn memeluk pohon itu ..

tp yg sy rasa,
hanya sakit,
dan perih,
krn rupanya daunnya terasa tajam,
saking tduhnya,
sking damainya,
hingga rupanya daunnya menjadi tajam ..

pdhl tkada luka yg tampak,
karna yg saya tau,
luka itu ada d dlm,
yg ntah bagaimana,
dewasa dg waktu yg bergulir ..

mgkin krn sy,
yg lagi2 tak-mau-tau-km-bagaimana,
tk masuk k dalam jiwanya,
yg meliuk dhembus angin,
hingga daunnya terasa sakit,
pilu menyayat hati ..

dn sy pun beranjak tk tega,
perlahan2 sy berdiri,
ucapkan trima kasih sbanyak2nya,
dan melenggang sendiri ..

sjak saat itu,
si sy yg masih tak-mau-tau-km-bagaimana,
asyik mengurai mimpi sendiri,
sendiri saja ..

krn sy tkmau sakiti siapapun,
pun merasa sakit ..

meski beribu banyaknya kaki yg menapak,
dlm sbuah bukit utara yg kini sy tinggali,
sy masih terdiam,
biarlah sepi,
sepi dg pilihan sy sendiri ..

bodo ah,
drpada cape,
ato cm lelah ..

yah,
skrg mah sy jalan dulu aja,
santai ....

ntar juga ada,
kalo emang ada,
hehe ..

apa kabar ?
angin sy yg tlah berlalu ??

bahagia yaa,
di bumi sana .. :)